ویسنته آمیگو خیرول (به اسپانیایی: Vicente Amigo Girol) (زادهٔ ۱۹۶۷ در گادال کانال در نزدیکی سبیا در اسپانیا)، آهنگساز اسپانیایی سبک فلامنکو و نوازندهٔ چیره‌دست گیتار است. او به عنوان نوازنده همراه با خواننده‌های معروف فلامنکو نظیر ال پله، کامرون د لا ایسلا، ویسنته سوتو،لوئیس د کوردوبا و گروه سالمارینا ساز زده و تهیه کنندهٔ کارهای رمدیوس آمایا و خوزه مرسه هم بوده است. آلبوم سال ۲۰۰۱ او به نام Ciudad de las Ideas (شهر خیال‌ها) برنده جایزه گرمی سال ۲۰۰۱ برای بهترین آلبوم فلامنکو و جایزه سال ۲۰۰۲ اونداس برای بهترین اثر فلامنکو شده‌است.
اگر چه وی در نزدیکی سویل به دنیا آمد، در کوردوبا بزرگ شده و زندگی میکند، و اولین درس‌های گیتارش را نیز در همین شهر نزد ال توماته ومرنگه د کوردوبا فراگرفت. او بعداً با مانولو سانلوکار گیتار زد که همکاری آنها ده سال به طول انجامید.
در ۸ سالگی اولین گیتار خود را به عنوان کادو دریافت کرد. در زمان کار با مانولو سانلوکار ویسنته به مفهومی که از موسیقی فلامنکو به عنوان یک موزیسین می خواست دست پیدا کرد. خود او در این باره میگوید: “من به وضوح قدرت پرمعنی ای را که گیتار داشت دیدم و یاد گرفتم که تلاش روزانه گسترش دهنده شکل گرفتن این حرفه است.”
سال ۱۹۸۸ برای او شروع حرفه خود به عنوان نوازنده گیتار مستقل بود. او در جشنواره Nacional del Cante de las Minas de la Unión شرکت کرد و موفق به دریافت جایزه نفر اول در رده گیتار شد. پس از آن در Concurso Internacional de Extremadura که یک مسابقه بین‌المللی در اکسترمادورا اسپانیا بود رتبه اول را به دست آورد. او در ماه می ۱۹۸۹ به شهرت جهانی دست یافت. او در این ماه به عنوان یک نوازنده گیتار درجه یک حساب می شد. او در دوازدهمین دوره مسابقات Concurso Nacional de Arte Flamenco de Córdoba مسابقات بین‌المللی هنرهای فلامنکو نیز برنده شد.
بعد از یک دوره همراه‌نوازی که با ال پله آغاز شد، از حوالی سال ۱۹۸۸ میلادی ویسنته آمیگو وقت خود را انحصاراً صرف اجرا در کنسرت‌هایش کرد. اولین آلبوم او De Mi Corazón al Aire (از قلبم به هوا) نام داشت که در سال ۱۹۹۱ منتشر شد. او که از کودکی از ستایندگان پاکو د لوسیا بود، در مراسم Leyendas de la guitarra (افسانه‌های گیتار) که در شهر سویل برگزار می‌شد با او هم‌نوازی کرد. تا این زمان، او موفق به دریافت چندین جایزه معتبر در زمینه گیتار فلامنکو شده بود.
با اینکه ویسنته آمیگو را جانشنین و ادامه دهنده راه پاکو د لوسیا می دانند او در این باره می گوید: هیچ کسی نمی‌تواند جایگزین پاکو د لوسیا شود
در سال ۱۹۹۲ او به همراهی لئو بروئر قطعه Concierto Para Un Marinero en Tierra (کنسرتی برای یک دریانورد خشکی‌نشسته) را ساخت و به رافاثل آلبرتی هدیه کرد. این قطعه بعداً در آلبومPoeta (۱۹۹۷) منتشر شد که به دریافت جایزه‌هایی در زمینه بهترین نوازنده فلامنکو و بهترین آهنگساز فلامنکو منجر شد.
ویسنته آمیگو به اغلب کشورهای جهان سفر کرده و در آنها موسیقی خود را اجرا کرده است.
ویسنته آمیگو دارای شخصیتی رمانتیک است و این را می توان در موسیقی او درک کرد. موسیقی او در مقایسه با پاکو د لوسیا در یک میزان دارای نتهای کمتری می باشد ولی زمانی که نیاز باشد او این عمل را به خوبی انجام می دهد. او بیشتر آکوردهایی که در موسیقی جز کاربرد دارند را استفاده میکند.
ویسنته آمیگو آزادانه به تجربه‌های جدید در فلامنکو می‌پردازد، مرزهای تازه‌ای برای آن می‌یابد و در مورد فرم‌های دیگر موسیقی اطلاعات عمیقی کسب میکند که با دیگر هنرمندان به اشتراک می‌گذارد.
ال موندو درباره او میگوید: “حس استایل او منحصر به خود اوست. درست مثل مکانی فوق العاده زیبا، به طور غیر معمولی اشاره به تونالیتی در ریتم هاست. وقتی او ترانه ای میسازد موسیقی و شعر بسیار عالی با هم تقارن پیدا می کنند. با خلاقیت غیر قابل توصیفی روح در آن دمیده میشود. بیان متغیر صداها در نواختن دست راست او واقعاً جذاب است…”
گردآورنده: د. مقدس زادگان
منبع: وب سایت رسمی ویکی پدیا
©کپی برداری از این مطالب و قرار دادن آن در وب سایت ها و وبلاگ ها به صورت مقاله یا هر فرمت دیگر با ذکر منبع بلامانع می باشد.
